UMUDUN PEŞİNDEN

 

Sonra ipin ucu kaçtı ve ben ısrarla ellerimdeki nasırların ağrısıyla ardından koştum.
Evvelimin yatırımı gözlerimin önünde kayıp giderken,

oturup feryatlar savuramazdım savurmadım da.
Yorulmadan, usanmadan peşinden gittim.
Çünkü biliyordum bu ağrıların bir gün umut yeşertip, 

yarına bahar kokusuyla karşıma çıkacaklarını.
 

Yaşımla algoritmik hesaplamaların çıkmazıyla ertesi güne planlar yaptım.
Çabaladım, koştum...
Yeri geldi öfkeme yenildim, yeri geldi avazım çıktığı kadar bağırdım

ama yılmadım.
Evrenin yasalarında kendime yer aradım.
Tekdüze şeyleri terk edersem eğer, evrenle bir antlaşma yapıp isteklerime ulaşabilirim diye düşündüm.
Ellerimden gelen her şeyi yapmaya kararlıydım.
Sabahın serin havasının genizime kaçan soğukluğuyla aramaya devam ettim. 

Alimlerin sofralarına misafir oldum.
Mekteplerin en ön sıralarında ögretmenleri dinledim.

Seyyahların kervanlarıyla yolculuk yaptım.
Denizleri aştım, dağları deldim, arşa çıktım.
Her mevsimden bir iklim aldım.
Olmam gereken ne varsa oldum, 

elde etmem gereken ne varsa elde ettim.
Sonunda nasırlı ellerimle yeniden yakaladım ipin ucunu ve yeni bir düzen kurdum kalan ömrüme.
Anladım ki kirlenmiş bir zihin zamana  yenilir ve yok olur 

ama emekle inşaa edilen bir gelecek, sağlam temellerde hep var olur.

                               Medin Üçkan